Nieuw onderzoek heeft bevestigd dat voorbijgaande orka’s aan de westkust, bekend om hun voorkeur voor zoogdierprooien, bestaan als twee afzonderlijke subpopulaties: de voorbijgaande orka’s aan de binnenkust en de buitenkust. De studie, gepubliceerd in PLOS One, analyseert 16 jaar aan gegevens van meer dan 2.200 ontmoetingen, waarbij eerdere aannames over deze populatie in twijfel worden getrokken en inzicht wordt geboden in hun gedrag en habitatvoorkeuren.
Verschillende jachtstijlen en habitats
Jarenlang vermoedden wetenschappers dat er sprake was van verdeeldheid binnen deze orkagroep aan de westkust, maar dit onderzoek levert concreet bewijs. De onderzoekers ontdekten dat deze twee subpopulaties aanzienlijk verschillen in hun jachtstrategieën, voorkeurshabitats en prooiselectie.
De transiënten aan de binnenkust – met ongeveer 350 dieren – worden gekarakteriseerd als ‘stadsbewoners’. Ze zijn bedreven in het navigeren door het complexe netwerk van inhammen, baaien en beschutte waterwegen langs de kust, waarbij ze doorgaans jagen in kleine groepen van ongeveer vijf walvissen. Hun dieet bestaat voornamelijk uit kleinere zeezoogdieren, zoals gewone zeehonden en bruinvissen, en ze worden over het algemeen binnen zes kilometer uit de kust waargenomen in ondieper water.
Daarentegen lijken de transiënten aan de buitenkust, een populatie van ongeveer 210 walvissen, op ‘achterlandbewoners’. Ze gedijen goed in de diepe onderwatercanyons en het ruige terrein langs de rand van het continentaal plat, waarbij ze zich vaak tot 120 kilometer uit de kust begeven. Deze walvissen leggen aanzienlijke afstanden af en jagen op grotere prooien, waaronder Californische zeeleeuwen, noordelijke zeeolifanten, grijze walviskalveren en witte dolfijnen uit de Stille Oceaan. Ze jagen doorgaans in groepen van ongeveer negen walvissen.
Analyse van sociale netwerken biedt belangrijke inzichten
Om het gedrag van deze verschillende groepen te begrijpen, gebruikte het onderzoeksteam een techniek van ‘sociale netwerkanalyse’. Met behulp van foto’s uit wetenschappelijke onderzoeken en publieke waarnemingen konden ze individuele orka’s identificeren en hun interacties in kaart brengen.
“We hebben in wezen vriendschapskaarten getekend om te zien welke walvissen samen tijd doorbrachten, en vervolgens keken we waar ze werden gezien om erachter te komen of ze in specifieke buurten rondhingen”, legt co-auteur Dr. Andrew Trites, IOF-professor en directeur van de Marine Mammal Research Unit uit.
Uit deze analyse bleek dat de twee subpopulaties zelden met elkaar interacteren en in minder dan één procent van de waargenomen ontmoetingen samenkomen. Zelfs als ze elkaar tegenkomen, kunnen de interacties ongebruikelijk zijn.
“Ik heb transiënten aan de buitenkust gezien die zich vreemd gedroegen rond dieren aan de binnenkust”, aldus Josh McInnes, de eerste auteur van het onderzoek en medeoprichter van de Oceanic Research Alliance. “Bij één van de waarnemingen werd melding gemaakt van een groep enkele mannelijke orka’s aan de buitenkust die elkaar met hun rugvinnen sloegen en op de vrouwtjes aan de binnenkust afstormden.”
Potentiële factoren die onderscheidend vermogen bevorderen
De waargenomen verschillen in de twee subpopulaties komen waarschijnlijk voort uit een combinatie van factoren, waaronder hun unieke habitats en de impact van menselijke activiteiten. De jachtgebieden voor beide groepen overlappen elkaar van Zuidoost-Alaska tot Zuid-Californië, maar de populaties blijven grotendeels gescheiden. Menselijke effecten op het ecosysteem, zoals het ruimen en oogsten van belangrijke prooisoorten, kunnen ook een rol spelen bij het vormgeven van deze verschillen.
Implicaties voor het behoud
De bevindingen van het onderzoek onderstrepen het belang van het afstemmen van natuurbehouds- en beheerstrategieën op de specifieke behoeften van elke subpopulatie.
“Om ze te beschermen is meer nodig dan een one-size-fits-all aanpak”, benadrukte Dr. Trites. “Iedereen heeft een plan op maat nodig dat hun unieke behoeften en de specifieke bedreigingen waarmee ze worden geconfronteerd weerspiegelt.”
Bovendien suggereren de onderzoekers dat er mogelijk nog meer subpopulaties tijdelijke orka’s in de offshore wateren voorkomen die de huidige onderzoeksmogelijkheden te boven gaan. Dit benadrukt het grensoverschrijdende karakter van deze prachtige wezens en de noodzaak van gezamenlijke, genuanceerde natuurbeschermingsinspanningen over de grenzen heen om hun voortbestaan te garanderen
