Naukowcy z Kanadyjskiego Muzeum Przyrody (CMN) dokonali przełomu w zrozumieniu ewolucji nosorożców, odkrywając szczątki unikalnego gatunku, co zmusza nas do ponownego rozważenia, jak wyglądały starożytne szlaki między Europą a Ameryką Północną. Skamieniały nosorożec „mroźny”.Epiatheracerium itjilik – nie tylko nowy gatunek, ale klucz do rozszyfrowania historii Mostu Lądowego Północnoatlantyckiego, o którym wcześniej sądzono, że zaginął przed erą miocenu.
Odkrycie, które zszokowało naukowców
W kanadyjskiej Arktyce, na wyspie Devon w Nunavut, w kraterze uderzeniowym o szerokości 23 kilometrów naukowcy odkryli niemal kompletny szkielet wymarłego nosorożca sprzed 23 milionów lat. Jego nazwa w Inuktitut toitjilik – oznacza „mróz”, podkreślając, że zwierzę żyło w warunkach, w których obecnie panuje wieczna zmarzlina. Gatunek ten, podobny wielkością do współczesnych nosorożców indyjskich, jest jedynym zachowanym okazem swojego rodzaju.
Co jest szczególnie cenne w tym odkryciu?
Chociaż kości zachowały się w formie trójwymiarowej, ich stan jest lepszy niż w przypadku większości znalezisk: około 75% szkieletu pozostaje praktycznie nienaruszone, tylko częściowo zastąpione minerałami. „To niewiarygodne w przypadku skamieliny – zwykle widzimy jedynie fragmenty lub całkowicie zniszczone szczątki” – stwierdziła paleobiolog Marisa Gilbert, współautorka badania. Kluczowym czynnikiem zapewniającym jego zachowanie jest szybkie wypełnienie krateru wodą natychmiast po uderzeniu, prawdopodobnie spowodowane przez asteroidę lub kometę, i późniejsze utworzenie jeziora.
Klimat i migracja: co przeszkodziło wcześniejszym teoriom
Kiedy wymarł nosorożec, Arktyka była daleka od tego, czym jest dzisiaj. Klimat był cieplejszy, a w regionie występowały lasy umiarkowane, o czym świadczą pozostałości roślin. Sugeruje to, że starożytne zwierzęta nie żyły na granicy zamarzania, ale w warunkach umożliwiających utrzymanie różnorodności gatunkowej.
Najnowsze badania opublikowane w czasopiśmieEkologia i ewolucja przyrody, ujawniają, że most lądowy przez Grenlandię istniał co najmniej 2,7 miliona lat temu. Wcześniej naukowcy uważali, że zniknął 56 milionów lat temu, aleE. itjilik najwyraźniej przybył do Ameryki Północnej w epoce miocenu – 23 miliony lat temu. Potwierdza to hipotezę, że most pozostał dostępny znacznie później, niż sądzono.
Powiązania i konsekwencje ewolucyjne
Wyniki analizy pokazują, że nosorożec polarny był bliższy nosorożcom europejskim niż gatunkom współczesnym, co wskazuje na jego migrację z Europy przez Most Północnoatlantycki. Oprócz potwierdzenia istnienia mostu ujawnia również, że północny Atlantyk odegrał znacznie bardziej aktywną rolę w rozmieszczeniu zwierząt, niż wcześniej sądzono.
„Nasze rekonstrukcje ewolucji nosorożców pokazują, że Północny Atlantyk był prawdziwym korytarzem transportowym, zdolnym do wspierania migracji nawet w czasach ekstremalnych zmian klimatycznych” – wyjaśnia Daniel Fraser, główny autor badania.
Dlaczego jest to ważne dla nauki?
Do tej pory sądzono, że nosorożce migrują wyłącznie przez Amerykę Północną i Azję, ale to odkrycie pokazuje, że Most Atlantycki pozostawał aktywny przez miliony lat, umożliwiając zwierzętom przemieszczanie się między kontynentami nawet w czasach, gdy nie istniały współczesne granice geograficzne.
W epoce miocenu warunki klimatyczne były na tyle stabilne, że zwierzęta mogły przekraczać bariery geologiczne, które obecnie byłyby trudne do pokonania nawet dla najszybszego piechura. Oznacza to, że migracje określane wcześniej jako niemożliwe były całkiem możliwe.
Wniosek: nowa era w badaniach nad ewolucją
Odkrycie to nie tylko poszerza wiedzę na temat ewolucji nosorożców, ale także na nowo definiuje poglądy na temat starożytnych szlaków migracyjnych i ich wpływu na powstawanie gatunków. Naukowcy mają teraz pełną wiedzę na temat wpływu zmian klimatycznych i procesów geologicznych na rozmieszczenie zwierząt.
Przyszłe badania mogą zidentyfikować dodatkowe gatunki powiązane z tym mostem i wyjaśnić ramy czasowe, w których był on aktywny. Ale dziś nosorożec arktyczny udowodnił, że ewolucja to nie tylko poruszanie się po ustalonych ścieżkach, ale także ciągłe dostosowywanie się do zmieniających się warunków
